Julie Van Espen, het is een naam die voor altijd in onze geheugens gegrift zal staan. Ik hoef geen introductie te geven over wat er met haar is gebeurd, denk ik. Wie hier niet van op de hoogte is, heeft de afgelopen week op een andere planeet geleefd. Het is verschrikkelijk dat ons land pas wakker wordt geschud nadat iets gruwelijks gebeurt. De problemen zijn er al lang, maar nu worden we pas op zo’n grote schaal met het resultaat geconfronteerd en beseffen we dat er iets moet veranderen.
De zaak houdt het land zo bezig omdat het over meer gaat dan een persoon. Ze vertegenwoordigt een hele leeftijdsgroep van jonge vrouwen en deze gebeurtenis voelt daarom ook zo dichtbij. Het had ieder van ons kunnen overkomen… het had mij kunnen overkomen. Er zijn denk ik twee grote problemen die door deze zaak nog eens extra belicht worden. Ten eerste hoe onveilig het is voor (jonge) vrouwen in deze wereld en ten tweede hoe licht de straffen in ons land zijn voor misdadigers.
Laten we beginnen met het eerste probleem. Meisjes worden opgevoed met het idee dat ze voorzichtig moeten zijn wanneer ze alleen op straat lopen en al zeker ’s nachts. We mogen ons ook al niet te uitdagend kleden, want stel je eens voor dat een man dit op een foute manier zou opnemen… We moeten ons op een bepaalde manier gedragen, allemaal om onszelf te beschermen van die wrede ongelijke wereld. Het is een fout beeld om te denken dat je dan niets kan overkomen. Het feit bij deze zaak is dat Julie gewoonweg, wanneer het nog licht was buiten, met de fiets op weg was naar vriendinnen terwijl ze – wat beschouwd wordt als – gewone kleren droeg. Ze lokte dus helemaal niets uit, zoals sommigen het wel eens durven te verwoorden wanneer er iets met een vrouw gebeurt. Dit toont aan dat we gewoon door vrouw te zijn meer risico lopen in deze wereld. Ze werd vermoord omdat ze toevallig een moordenaar en verkrachter tegen het lijf liep. Hoe weten we nog niet, maar laat ons hopen dat ze niet nog andere gruwelijke dingen heeft moeten meemaken.
Er heerst dan ook de vraag hoe het in godsnaam mogelijk is dat een meermaals veroordeeld verkrachter toch op vrije voeten rondliep. De maximumstraf voor verkrachting is zelfs maar vijf jaar, wat compleet onbegrijpelijk is. Iedereen is baas over haar/zijn eigen lichaam en wie hier inbreuk op durft te maken verdient volgens mij een veel zwaardere straf dan simpelweg vijf jaar gevangenisstraf die dan blijkbaar nog niet eens moet worden uitgezeten. Ik kan niet begrijpen dat een man die duidelijk een bedreiging was voor de samenleving kan gaan en staan waar die wil. Ons systeem moet duidelijk veranderen. Maar daarmee is Julie en alle anderen die haar voorgingen helemaal niets. Hiermee bedoel ook ik niet dat je opeens in de opkomende verkiezingen moet gaan stemmen op partijen die allerlei beloftes maken en zeggen dat ze het systeem gaan veranderen. Meestal komt hiervan niets in huis, dus laat je niet beïnvloeden door partijen die op angst inspelen.
Die angst is nu een groot deel van het debat. Moeten we nu opeens meer angst hebben om over straat te lopen als vrouw? Ik denk niet dat we banger moeten zijn als voor deze feiten. De bedreiging was er altijd al, alleen zijn we ons er nu weer even meer van bewust. Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze week toch ook angstiger over straat liep. Na zo’n gebeurtenis zie je opeens tien keer zo veel dreigingen als daarvoor. Dit is natuurlijk een fout gevoel maar ik voelde me deze week als vrouw veel kwetsbaarder dan anders. Het feit is dat we dat blijkbaar altijd zijn. Enerzijds door wat de maatschappij ons leert en anderzijds daar wat de overheden doen. Een maximumstraf van vijf jaar op verkrachting voelt alsof ze vrouwen die dit meemaken gewoon uitlachen. Hoe moet je je dan als vrouw in deze maatschappij voelen? We worden nog steeds op zo veel manieren geboycot alsof het feminisme wordt tegengehouden.
Ik zou als vrouw ook gewoon zorgeloos over straat moeten kunnen lopen. Ik zou ook moeten kunnen dragen wat ik wil. Ik zou me bij alle dagelijkse dingen ook veilig moeten kunnen voelen. Maar dat doe ik niet. En het is tijd dat die ongelijkheid eindelijk verdwijnt. Morgen, 12 mei, is er een stille mars tegen (seksueel) geweld en ter ere van Julie in Antwerpen. Ik hoop dat de toekomst verandering brengt en zo’n marsen niet meer nodig zullen zijn, maar ik vrees dat we nog een lang traject voor de boeg hebben.
Mijn innige deelneming aan de ouders en familie van Julie en iedereen die haar persoonlijk kende. Niemand zou dit mogen meemaken.
Lees ook deze blogposts
- Slachtoffers van grensoverschrijdend gedrag worden nog te vaak niet geloofd
- Menstruatie zou geen taboe mogen zijn
- Alweer uitstel voor de versoepeling van de abortuswet
Volg mij op Facebook en Instagram om updates te krijgen van mijn blog!